Wadi Rum

Hoi allemaal,

Zaten we bij het vorig verslag nog aan de Dode Zee, nu zitten we aan de Rode. Het scheelt maar 1 letter, maar is totaal anders. Hierover echter dit keer nog niet meer, dat bewaren we voor het laatste reisverslag.

We gaan eerst even terug naar dinsdag. Na een laatste ‘duik’ in de Dode Zee, zijn we via de Dead Sea highway in een paar uur teruggereden naar Aqaba. Het is een snelweg door het grote niks. Honderden kilometers nagenoeg rechte weg (op hier en daar een flinke drempel na (die ze meestal niet aangeven met borden waardoor je opeens vol in de rem moet wil je niet met je hoofd door het dak van de auto schieten) met links van je zand en rechts eerst nog een stukje Dode Zee oever en erna ook zand. Her en der zie je wat uitkijkposten van het leger, want tja dit is natuurlijk wel de grens met Israël (al denk ik niet dat de wachtposten en legerjeeps van Jordanië veel indruk maken) en we zijn 2 keer een controlepost gepasseerd maar als toerist zijnde hoefden we maar even te lachen en mochten we gewoon verder rijden.

Dinsdagavond zijn we niet verder geraakt dan Mc Donalds. Duidelijk het meest populaire ‘restaurant’ van Aqaba.. Lars heeft zich enorm geamuseerd in het speelgedeelte waar hij al snel een vriendje had gevonden. Het blijft leuk om te zien dat kinderen overal ter wereld zonder elkaar te kunnen verstaan gewoon samen gaan spelen.

Woensdag zijn we naar Wadi Rum gereden. Dat is een prachtige woestijn iets meer dan een uur rijden van Aqaba. Het is werkelijk een schitterend gebied; zandvlaktes omgeven door bergen in de mooiste kleuren en vormen. Hier is ook het grootste deel van Lawrence of Arabia opgenomen (logisch want Lawrence heeft er in het echt ook gewoond). Het eerste deel konden we met de huurauto rijden, het laatste deel naar het Bedoeïenenkamp waar we verbleven moesten we met een jeep. Na de spullen in de tent te hebben gezet (wel een redelijk luxe tent want er stond gewoon een bed in!) en de gebruikelijk welkomstthee te hebben gedronken hebben we samen met een Duits koppel een jeeptocht van 4 uur door de woestijn gemaakt. Moeilijk te beschrijven zo mooi! Natuurlijk naar het ‘huis’ van Lawrence geweest, naar rotsschilderingen, een soort natuurlijke brug etc etc. Na zonsondergang weer terug naar het kamp waar we een heel peloton Amerikaanse mariniers aantroffen. We vreesden dat het gedaan was met de rust maar na een heerlijke maaltijd en een dansje dat werd opgevoerd door een paar Bedoeïenen (tja het blijft een toeristenbestemming natuurlijk) vertrokken ze weer en konden we genieten van de rust, stilte en de sfeer.
Heerlijk om te zien hoe makkelijk Lars zich overal aanpast en om de wereld door zijn ogen te zien. Als hij het trouwens over ons eigen huis in As heeft, heeft hij het over ‘het Witte Huis’;-)

Donderdag moesten we na het ontbijt alweer langzaam terug richting Aqaba om de auto in te leveren en om op tijd de grens over te steken, eerst naar Israël en erna naar Egypte. Donderdagavond begon namelijk een Arabische feestdag (iets met Abraham die zijn zoon moest doden als ik het goed heb begrepen; lijkt me nu niet bepaald iets wat je gaat vieren, maar daar denken ze hier blijkbaar anders over) waardoor van donderdagavond tot zaterdag de grenzen dicht zouden zijn.
Jordanië verlaten was zo gebeurd; je betaalt wat departure-tax, loopt een paar meter en that’s it. Dan volgt horde 2: Israël in raken. Zo chaotisch en amateuristisch als de grenzen van Jordanië en Egypte aandoen, zo georganiseerd is die van Israël. Al pijlen volgend ga je van loket naar loket, gaat je bagage door een scanner en wordt vervolgens nagenoeg alles uit je rugzak en koffer gehaald (vast de strafcorvee van het leger; door de vuile was van toeristen moeten graaien) . Helaas volgt er dan niet een pijl naar een mannetje dat alles weer netjes inpakt, maar moet je zelf weer alles erin zien te proppen.
Nog een stempel en dan ben je in Eilat. Beetje jammer alleen dat we na een taxirit van een 30 km het land alweer gingen verlaten (plan is om volgend jaar een weekje naar Israël te gaan). Het land uit is toch makkelijker dan in. Zolang je maar gewoon je departure tax betaalt krijg je je exitstempeltje en kun je weer aansluiten in de rij om Egypte binnen te raken. Al met al is het toch allemaal snel gegaan en op 3 uur tijd zijn we van Aqaba tot in het hotel in Taba geraakt. Over het all-inclusive avontuur hier de volgende keer weer meer.
We vonden Jordanië echt een prachtig land, zeker een aanrader!

Groetjes van ons